FogScreen

Uva

PERPETRAM

LA CRISI_IMMOBILISMO DELLA CITTA' STORICA E SPAZIO METAFORICO

Roma, città stratificata che per conservarsi nella crisi del tempo progetta il minimo intervento su se stessa, aspira ad uno spazio sempre più metaforico e sempre meno fisico. Mentre la speculazione edilizia consuma un territorio che va scomparendo, la città storica di difende dall'architettura contemporanea dietro alle ragioni della appropriatezza dell'intervento al contesto storico e urbano. Ma se in un orizzonte tradizionale questo atteggiamento scivola facilmente verso un immobilismo che rifiuta soprattutto l'ingombro fisico del nuovo, quale luogo migliore per oltrepassare questa dimensione e progettare una città dell'informazione, che non occupa ne spazio ne tempo.
vai al video del Luxometro >>>


PERPETRAM_LO SPAZIO RIPARAMETRIZZATO_I PROGETTI DELLA MODIFICAZIONE

Il tram come un corridoio urbano a moto perpetuo in grado di autoalimentarsi attraverso la tecnologia piezoelettrica. Un livello di fondo continuo, profondo ma etereo, veicolo di sistemi multistrato che ne moltiplichino il significato. In una città che funziona come una griglia cartesiana, il percorso apparentemente chiuso e statico del tram si comporta con una nuova logica parametrica. E' possibile cioè immaginarlo come uno spazio monodimensionale, una curva parametrizzata che si fa essa stessa sistema di riferimento, in cui il punto non è descritto dal sistema globale, ma in relazione al suo movimento. Ora, in questa griglia, le fermate dell'autobus non sarebbero che punti descritti da coppie di coordinate cartesiane, nei quali il tram è costretto a fermarsi. Ed è qui che i sistemi si contraddicono. Ma se ci si spostasse all'interno del sistema-curva-tram? Se le fermate fossero punti che si muovono con il sistema? Fermate mobili che trasformano l'intero percorso in una continua fermata e in un' unico viaggio insieme? Il tram quasi come un grande nastro trasportatore di persone, altri mezzi di trasporto, e delle sue fermate stesse.
vai al video del trano Pechino-Guangzhou >>>





URBAN GREEN LINE
Ugl A20 >>>

ISPIRAZIONE :-)
vai la video >>>

vai al video piezo tram >>>

vai alla pagina piezosound >>>

vai alla pagina dei semafori >>>

To do mercoledi 05/05/2010

Nuove sostanze in Montenegrino

Proglas Informacione arhitekture

Nove suštine

Informatika i obnova arhitekture

Riječ ''suština'' proizilazi od Edorado Persico. Pri završetku ''Predviđanje arhitekture'' reče: ''Već vijek istorija umjetnosti Evrope nije puki niz posebnih akcija i reakcija već pokret zajedničke svijesti. Spoznati ovo znači naći udio današnje arhitekture. I ne smeta što ova premesa biva odbačena od onih koji bi je trebalo najprije braniti, ili izdata od onih koji je se uzaludno boje: ona svejedno budi tajnu vjeru epohe. ''Suština stvari u koje se nada''. Kod Persico-a, Pagano-a, Terragni-a, Venturi-a, Argan-a, Giolli-a je potojo stremljenje ka ''suštinama'' koje su se ticale pojednostavljivanja i standardizovanja industrijskih procesa, odgovora na teme javnog stambenog poslovanja, djelatnosti, urbanistike, potraga za jednom estetikom apstraktnom, jednostanom, higijenskom. Povrh metafizičkih, klasičnih, mediteranskih, autohtonih snova bilo je potrebno promovisati i kulturu koja bi približila ovo poluostrvo Evropi. Bješe u toj ''suštini stvari u koju se nada'', težnja ka modernizmu, ka transformaciji svjetskih kriza u estetkse i etičke vrijednosti jednog vremena koje je arhitektura mogla kultivisati i manifestvovati.

Glavna tema ovog spisa je činjenica da ova obnova arhitekture koju proživljavamo ovih poslednjih godina u kojima se prožima i izdanje ovog časopisa, nije samo puka činjenica ukusa, mode, stila, već afirmisanje, upravo, novih suština i zajedno sa njima nove krize i mogućnosti.

Kada naši akademici napadnu reklamirajuće, zabavne, komunikativne, spektakularne, fragmentirajuće aspekte savremenih istraživanja nama se čini kao ponavljanje istog nesporazuma i istog paradoksa generacije Art nouveau u odnosu na predstavnike Neue Sachilichkeit-a. Prividno se izlaže jedna nekakva estetika, kada se u stvarnosti opire težnji ka obnovi, promjeni, shvatanju jedne nove vizije svijeta.

Mi sada znamo da industrijsko društvo zamijenilo jedno novo informativno društvo koje mijenja i u potpunosti zamjenjuje pravila igre, svih igara, uključujući tu i arhitekturu. Ako su glavni pokretač prve bila velika industrija i mašina, ova druga za istog ima mjesta tercijarne djelatnosti: današnja mašina se zove računar a njeno gorivo su sistemi za oformiljavanje, prenos i razvoj informacija. Ako su veliki bogataši nekad bili industrijalci, danas to nijesu čak ni proizvođači hardware-a već stvaraoci software-a. Uči nas William Gates. Poznato je: makar od kako je Alvin Toffler napisao Treći talas . Ali danas počinjemo da shvatamo kako ovaj talas mijenja našu diciplinarnu oblast.

(Urbanscape)

Otpočnimo sa makroskopskim fenomenom ''brown areas'' ilivam napuštene fabričke oblasti. Informaciono društvo ima sve manje potrebe za velikim parcelama terena, posebno ako su ispremještane po gradu, zarad proizvodnje. Zelenilo koje kupujemo na tržištu su i do 90 odsto ''informacije'', isto situacija i još izraženija sa kućnim aparatima i automobilima i sve se više proizvode dobra koja su ''čista''informacija. Proizvodnja se imješta u kancelarije, univerzitete, centre za istraživanje pa čak i u mjesta koja su prije bila nezamisliva kao na primjer kuće, komercijalna i mjesta za zabavu. Sve manje je ''mjesto'' bitan faktor.

U ovom procesu koji zahvata čitav zapadni svijet, oblasti se oslobađaju fabrika (koje postaju sve skormnije, manje zagađujuće i destruktivne) veliki resursi su ponovo u igri, prije svega oni koji su nastali zapostavljanjem industrijske prooiz vodnje.

Projektovati danas u ovim oblastima implicira duboko preispitivanje ideje grada i njegovog funkcionisanja i otvara nove mogućnosti estetskog i izražajnog istraživanja. Tipo-morfološke kategorije urbanističke analize Šezdesetih i Sedamdesetih (nastalih kao rezultat izučavanja utvrđenog i stukturisanog grada) postaju sve nejasnije kada se posmatraju kao parametrički crteži, a na scenu stupaju način gledanja na grad okrenut složenosti, razmjenu, prožimanje arhitektonskog prostora i okoline. Više je nego normalno da se arhitekte udaljavaju od De Chirico-ve metafizike jednog grada arhetipski fiksiranog u sjecanju, kako bi se ugledali na istraživanja umjetnika više obazrivih na fenomen slojevitosti, ostavštine, ibridizma: na džakove i praskove Burri-ja, na pocijepane manifeste Rotella-e, na američki neo-ekspresionizam Pollock-a ili Rauschenberg i naravno na najtežem polju Poparta i Siromašne umjetnosti. Arhitektura se prožima kroz mreže postojećeg, koristi već postojeće objekte kao ready-made, stvara svojim pokretnim artikolacijama prostore između novog i postojećeg. Ali povrh izražajnog izbora, ili ''uvrnutog željeza'' koje plaši, upravo je jedna druga ideja grada koja se afermiše. Gledajući djela koja su u tome najbolje uspjela čine da ovo definišemo kao urbanscape. Radi se o ogromnim djelima novog osmišljavanja grada, njegovih prožimanja, dinamčkih tokova, složenih veza.

(Okoline)

Okolina koja je glavna paradima stvaranja arhitekture je postala, zahvaljujući takođe tom frontu razmišljanja o ostavštini, odrednica. Čovijek postindustrijskog društva i elektronika mogu da se obračunaju sa prirodom jer dok je industrijska proizvodnja dominirala i iskorištavala prirodne resurse, ovi informacioni je mogu valorizovati. Makar u tehnološki naprednim zemljama, ova strukturalna promjena pravca otvara mogućnost ''kompenzacije'' istorijskog karaktera. U zonama guste naseljenosti danas se može ubrizgati zelenilo, priroda, mjesta za provođenje slobodnog vremena. Ali pažnja: ne radi se o iscrtavanju i ograđivanju zelenih površina, koje bi parirale onim rezidencijalnim, tercijarnim, direkcijskim kako se to radilo po logici ogranizacije dijeljnja industrijskih gradova. Radi se, nasuprot, o stvaranju novih djelova integrisanih gradova gdje se pored jake prisutnosti prirode nalazi skup integrišućih aktivnosti informacionog društva. I u ovom slučaju alatke se mijenjaju. Ako, je zoning bio način planiranja industrijskih gradova preko njihove podjele na zone međusobno homogene i različite i odvojene koje su simulirale teylor-ov koncept industrijske proizvodnje, polifunkcionalnost i integracija je postala potreba informacionih gradova i njihovih anti-zoning oblasti. Informatika, pored stvaranja ovih mogućnosti, dozvoljava i njihovu realizaciju. Interaktivni sistemi osvjetljenja, informacija, zvukova, kontrole koje su učinile nove oblasti gradova aktivnim, živahnim, učestvujućim, bogatim događajima.

Priroda na kojoj se ova koncepcija okoline ugleda nije više ona floreale ili liberty ali ni ona majstora organske arhitekture. Postala je mnogo složenija, više bezobrazna, više ''sakrivena', kako je to već govorio Heraklit, i istražuje se od arhitekata sa jednim neromantičkim okom preko novih formalizama savremene nauke (fraktali, DNK, atomi, univerzum koji se širi, odnos između života i materije). U svakom slučaju kategorija složenosti. Kao poslijedica ovog javljaju se figure tokova, talasa, pijavica, procijepa, tečnih kristala i Fluidnostv postaje glavna riječ. Opisuje konstantnost u mutiranju informacija i obračunava arhitekturu sa novim horizontima unaprijeđenih istraživanja od biologije preko inžinjerstva do novih plodnih oblasti preklopa istih poput morfogeneze, bioinžinjerstva itd.

Glavno djelo je, možda, jedna od odbačenih ideja konkursa za Crkvu 2000-ite u Rimu. Jedan prijedlog koji vidi crkvu kao zemljanu igru između procijepa terena i koja se odvija oko jednog cikcakirajućeg kanjona koji podsjeća na klisure isklesane tokovima vode u mekom kamenu.

(komunikacije)

Jedna od čestih kritika upućenih istraživanju nove arhitekture je ona po kojoj se pridruživanje prema ''reklamnim i komunikativnim'' modelima uslovilo smaknuće ''istine'' zgrade i konstrukcije. Ova opaska je svakako prikladna, da bi se dobio odgovor neophodno je zapitati se šta se sve dogodilo ya ovih trideset godina u sektoru komunikacija.

Poruke industrijske epohe su bili proglašavajućeg, izjavnog, sigurnog tipa. Pomislimo na reklamu. Ona industrijskog društva je pokušavala dokazati kvalitete proizvoda preko njegovih karakteristika, dok ona informacionog društva prenosi ''jednu priču'' istoriju proiyvoda, podrazumijevajući za gotovo da je proivod funkcionalan. U prvom slučaju poruka teži objektivnosti u drugom subjektivnosti i zamjenjuje sigurnosne mehanizme ''uzroka i posljedice'' dinamčkim i višeslojnim slikama retoričkih figura.

Isti proces zahvata i arhitekturu: predstvljanjem apsolutno objektivnih logika (razdvajanje strukture i pupunjavanja, podudaranje spoljnjih i unutrašnjih funkcija, podjela na kongruentne zone s različitim namjenama) suprotstavlja se jedna naracija. Jedna zgrada više nije dobra ako je samo funkcionalna i korisna, tj. ako je mašina, već mora ispričati i dati više. Odveć kada zatreba i sibole, priče. Možemo strmiti ka različitim etikama, različitim moralima. Možda je, još jednom, glavno samo ''kako''. Komunikativni momenat, naravno, mogu biti veliki disney-evi hoteli sa labudom, sedam patuljaka i kaubojskim šeširima, ali može i ne biti čista upotreba vještačkih formi i simboličkih sadržaja stranih jednoj kutijskoj arhitekturi. Može biti jedno prepričavanje koje obuzima srž iste zgrade i koja se intimno stapa sa prirodom njegovih vlakana.

Drugim riječima potrebno je vidjeti ''da'' komunikacija želi a mi vjerujemo da i može ne samo slijediti proslavu jedne slabe moći, političke i ekonomske, možda diktatorske i monoploističke, već i jednog novog osjećaja.
Glavno djelo je, možda, ono iz Helsinkija gdje se jedan novi muzej koncipiran poput slaganje optičkih nerava u mozgu. Anatomska metafora se poklapa sa istoimenom retoričkom figurom. Uspjelost ove operacije je tolika da je poslužila kao nadimak imenu dodijeljenom tom muzeju.

(Hiperfunkcionalnosti)

Zanimljivost je ta da se stari diktati usklađenosti, organičnosti, jedinstva u najuspjelijim slučajevima doprinosi još većem uspjehu izvikane funkcionalnosti. Upravo razbijajući diktate ‘’oslobađaju’’ se različite komponente arhitekture i istražuje se, često uspijevajući, da se pronađe jedno prilagodnije i potpunije riješenje za svaku ponaosob. Odnos između urbanog prostora, idejna i izražajna potraga slike, organizacija različitih namjena, efikasniji načini građenja, optimizacija tehnoloških sprava često uspijevaju da dobiju, svi, veći stepen efikasnosti ako oslobođeni kaveza finalne sudbine imanentne koherentnosti.

Cn°5 : In parole povere...'na figata

Contemplazione n°5 sulla lezione tenutasi il 15.03.2010 dove si parlava anche di sitiweb

Qualche mese fa ho dovuto installare un app ''artigianale'' e molto semplice. Si tratta di un dizionario. Quando sono andato sulla pagina Help che doveva guidarmi nel installarlo mi ha stupito, ma più che altro mi ha fatto ridere la frase finale che diceva esplicitamente: Se non sei in grado di installarlo, sei proprio stupido! E mentre Google, Adobe e altri non potrebbero permetersi di scrivere ufficialmente una cosa del genere, un piccolo programmatore ha spiegato veramente bene il senso della parola Userfriendly. Ma perche vi parlo di Userfriendly? Perche solo qualche giorno fa ho scoperto questo servizio della Microsoft che è WIX, una pagina web che permette a chiunque di ''scrivere'' i siti web flash. Non solo è in parte gratuita, ma più importante è il fatto che è talmente userfriendly che google (par la prima volta) potrebbe invidiare la Microsoft per grado di semplicità di uso. Basta fare solito account e il gioco può iniziare.
Mettrsi a spiegare adesso come fare un sito e del tutto inutile e va contro il mio nuovo codex del Userfriendly, e quindi l'unico consiglio che vi posso dare è che: se avete bisogno di fare un sito web, date una occhiata a wix, non vi pentirete. Qui potete vedere cosa ho fatto in sole 3-4 ore di gioco :)
ps.-non ci rimane altro che aspettare che google investa tutti quei soldi buttati nel www.google.cn per sviluppare un servizio di un livello ancora più alto del wix...:) che vi devo di' non mi piace Microsoft